POWSTANIE WIELKOPOLSKIE

Urodził się 28 stycznia 1877 r. w Nowym Mieście Lubawskim jako syn Maksymiliana (przemysłowca) i Zuzanny ze Skuszewiczów. Od lat młodzieńczych zaangażował się w polskim tajnym ruchu narodowym. W gimnazjum brodnickim należał do Towarzystwa Tomasza Zana - Związku Filomatów. Z gimnazjum został wydalony w 1897 r. za nieprzestrzeganie zakazu posługiwania się językiem polskim. Maturę zdał eksternistycznie w Berlinie. Odbył praktyki zawodowe w biurze konstrukcyjnym fabryki urządzeń cukrowniczych w Pradze czeskiej, gdzie należał do Ogniska Polskiego.
W 1899 r. rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki w Chatlottenburgu. W tym czasie wstąpił do organizacji "Sokół". Studia ukończył w 1905 r. podejmując pracę w cukrownictwie. Od 1911 do 1919 był dyrektorem technicznym cukrowni „Gniezno”.

​

Po 11 listopada 1918 r. zaczął formować szeregi „Sokoła” w Gnieźnie. Jako komendant tej organizacji współorganizował powstanie w mieście i w powiecie. Z 28/29 grudnia 1918 r. został obwołany polskim komendantem miasta. Podjął decyzję zaatakowania Zdziechowy, w której zaczęły gromadzić się siły niemieckie przygotowujące się do kontrataku. Uczestniczył w walkach o Szubin (8-11 I 1919), dowodząc grupą osłonową opanował Samoklęski, a 13 stycznia kierował zdobyciem Rynarzewa. 20 I 1919 objął stanowisko dowódcy Okręgu Wojskowego IV (Gniezno). Był współorganizatorem 4. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszego 58. Pułku Piechoty).

​

W lutym 1919 r. Zygmunt Kittel wybrany został starostą gnieźnieńskim. Urząd ten pełnił do marca 1920 r. Następnie powrócił do pracy w cukrownictwie pełniąc do wybuchu wojny stanowisko dyrektora cukrowni „Żnin”. W latach trzydziestych był prezesem Związku Rezerwistów i Byłych Wojskowych w Żninie; założył tam koło Związku Strzeleckiego. W 1937 r. będąc w stopniu kapitana został zwolniony od powszechnego obowiązku wojskowego. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi.

​

W okresie II wojny światowej ukrywał się w Warszawie i na Lubelszczyźnie, by uniknąć represji za udział w powstaniu. Po zakończeniu wojny, do momentu przejścia na emeryturę w roku 1950, pracował na stanowisku dyrektora cukrowni w Żninie. Następnie przeprowadził się do Torunia. Do śmierci wykładał maszynoznawstwo w Technikum Cukrowniczym w Toruniu. W 1959 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Zmarł 15 VI 1960 w Toruniu.